Da feden dunnaschdaach

(Heinz Bernard)

Da Aanfang vann da Faasend iss da fedd´n Dunnaschdaach. Zum Abschied vann d´ Flääschdaa, un dass ma in da Faschdenzeid g´nuch Salz in d´ Galjan had, soll ma sich an dem Daach nòch äämòòl so richdich sadd essen. Womeechlich soll ma  nòch vòòamm Middachessen schunn siewen Mòòl med fedijem Maul ausem Finnschda luun.

An dem Dach sinn unna annarem d´ Hirden, da Schweinehird, da Viehird un da Schäfa med ihren Fraauleid durjed Dòrf g´zoo un hann in den Heisan, aus denen wo senn Schdigg Vieh ed Jòòa iwwa g´hiid hann, ihren Hirdenlohn in Geld un Naduralien, Schbegg, Brood, Erw´sen, Boohnen, Linnsen, graad wadd bei Hand wòòa, abg´holl. S´ hòrren an dem Daach aach ebbes s´ feijan, un dad ferm, s´ hann sich nidd brauchen s´ vabòòzen, s´ sinn med ihren Lumben in d´ Wirdschafd un hann Faasend g´feijad.

Dòòraus sinn dann die Lumbenbäll endschdan. Dea Brauch had sich bis weid nòòm ledschden Griech g´hall. Wea kann sich nidd noch dòodraan a:innan. Drei Sääl wòòaren s´ glään, da Uuhl, da Kudscha un da Schdrausmads. Dòò iss kääna rinn gang deawoo nidd vabòòzd wòòa, dòò wòòa kääna s´ fein vòòa Lumben aans´duun. Wea bei da Vòòafiihrung un da Bräämierung had wollden medmachen, dea iss in enn Lischd ingedraa wòòad un hadden Numma gried. Dabei harra missden g´naau saan, als wadd dassa uffdreed. And Danzen wòòa d´ ganzen Òòwend nidd s´ deng´n. Die Lumben sinn durch d´ Saal g´zoo un hann sich d´ Leid gewieß, enn Grubb Zigeinna, enn Lumbenhändla mem Ziehwäänchen voll Gerimmbell, enn Landschdreicha, enn Bedla, enn Dibbenpuuda, enn Schäärenschleifa, enn Beesenbinna, enn Korfflächda, ääna mem Danzbääa un noch vill anna Masgierden, un d´ Leid hann geräädseld, wea dad soll sinn. Eich kann mich nòch an äänen Lumbenball a:innan, an dem ach enn Dreggsagg auffgedreed wòòa. 

Wie ed  sooweid wòòa fòòa d´ Vòòafiihrung, dòò had d´ Musigg enn Tusch g´schbilld un dad Breisrichdakommitee, da Bernard  Hennrich, da Wenzel Nigg´l un da Irsch sinn uff d` Danzfläch kumm un hann die enzelnen Numan nòònanna uffgeruuf. Daeeaschd iss mòòl ihr Gläädung b´guudachd wòòad, ob s´ iwwaräänschdimmd med dem wadd s´ aanginn hann, dann hann s´ mißden ihr Vòòafiihrung machen. D´ Breisrichda hann unnabhängich vaannenanna ihr Pungden ginn. Wie dann dea Dreggsagg kumm iss, dòò wòòa alles muggsmeis:chin schdill. Enn richdija Dreggsagg, dreggich vann Kobb bis Fuuß, add had vann Dregg g´schdann, da Gnuschd isem vamm G´sichd abg´breggeld, um Kobb hòrra ebbes, dad woo vòòa langa Zeid villeichd mòòl enn Huud wòòa, anschdad enn Hemd hòrran varòbbden Sagg aan, un d´ Farf vann dea lecharich Buggs wòòa nimme s´ g´sinn. D´ Schuu wòòaren med Fissel zug´bun, d´ Soohlen hòrren sich selbschdännich g´mach un d´ Schdrimmb kunnd ma nua noch a:aannen. Dann harra sich uff d´ Borren g´sidsd, had ausem Beidel, den wòòa iwwam Bugg´l häng´n hòdd, enn Binndel rausg´hòll. Ed hòdd ausg´sinn als wenned mòòl enn Saggduch geween wääa, harred vòòa sich hing´leed un harred uffg´mach. Enn Kannden Brood, enn Schdigg hard geraauchden Schwarzwurschd un Limmburja Kääs wòòa drinn. Dann harra in seinen Buxensagg g´griff un harren ald roschdich Gneib rausg´hòll. A had s´ uffg´mach un had dann in alla Seelenruuh s´ eejaschd aang´fong:g sein Zääwennääl s´ schneiden. Zwischendurch harra dann enn Schdigg Brood, òrra Wurschd òrra Kääs abg´schnied un ind Maul g´schdòch un imma nòmmòol weida d´ Nääl g´schnied. All Leid hann g´saad, „wadd iss dad lòò enn Dreggsagg“. A had med weidem Abschdand d´ Eejaschden g´mach. Jeeda had nua noch geräädseld, wea dad lòò soll sinn, un wied dann bei da Demasgierung g´hääschd had: „Da Hoffs Norbert wòòa da Dreggsagg“, dòò had jeeda d´ Kobb g´schiddelld un g´saad: „Dad lòò herrema dem nidd ginn.“ A wòòa so doll, dass ich meinen beschden Freind nidd kand hann.